بازي وبلاگيه وبلاگ

توسط پريسا به يک بازي وبلاگي جديد دعوت شدم. دقيقا نفهميدم بازي چيه، اما از قرار بايد در مورد وبلاگ گفت. براي کسي که براي نوشتن دنبال سوژه مي‌گرده و وبلاگ هم از دغدغه‌هاشه، چه موضوعي بهتر از اين.

1. مدت‌ها وبلاگ تنها وسيله‌‌اي بود که براي ارتباط برقرار کردن با ديگران مي‌شناختم. همين مساله باعث شد که خيلي‌ها رو بلاگر کنم. يک وبلاگ جمعي براي بچه‌هاي هم‌دانشکده‌اي راه انداختم، خيلي‌هارو ساپورت فني کردم (فارسي کردن قالب و سيخ‌کاري‌هاي قالب، سيستم‌هاي نظرخواهي …) و کارهايي از اين دست. جمع‌بندي تمام اين تلاش‌ها: به نتيجه‌اي نرسيدم! اکثر کسايي که وبلاگشون برام مهم بود يا ديگه نمي‌نويسن يا خيلي کم مي‌نويسن يا اصلا نتونستم بلاگرشون کنم! با اين حال چرا عطاي وبلاگ رو به لقاش نبخشيدم و همچنان دوروبرش مي‌پلکم؟

2. واقعيت‌اش اينه که فقط مي‌پلکم. ديگه وبلاگ برام اهميت گذشته رو نداره. کم به‌روز مي‌کنم، زياد در بند اينکه چي مي‌نويسم نيستم… وبلاگ نه نبض جامعه‌است و نه يک پديد‌ه‌ي فراگير اجتماعي. جدي نگيريدش.

3. منظم و مرتب نوشتن هميشه برام يک وسواس بوده. مورادي مثل چسباندن نقطه و ويرگول به آخر کلمه، رعايت نيم‌فاصله، لينک دادن، ذکر مرجع و غيره. زياد پيش مياد که براي برطرف کردن اين موارد بارها يک مطلبو اديت کنم.

4. بعد از چهار سال هنوز هم بخش نظرات وبلاگ برام مهمه. اوائل وقتي از اين اهميت باخبر شدم سعي کردم سرکوب‌ش کنم. «من به کامنت‌دوني وابسته نيستم!» چندباري بستم‌اش اما نشد. وبلاگ نوشتن بدون کامنت مثل صحبت کردن مقابل ديواره. سعي کنيد به جايي نرسيد که صرفا براي کامنت و خوشايند خواننده بنويسيد اما به کل هم اين بخش را حذف نکنيد.

5. آرشيو وبلاگ گنج گرانبهايي است. آيينه‌اي رو به گذشته! داشتن يادداشتهايي از چهار سال پيش يه جايي براي هميشه محفوظ واز همه‌جا قابل دسترس چيز کمي نيست. بارها شده وقتم به آرشيو خوني گذشته. اينکه به گذشته فيدبکي بزني و خودتو مرور کني مفيده و گاهي هم غم‌انگيز.

دعوت مي‌کنم از: دندان‌پزشک کاذب، فيروزه و مشت‌ممد