« الهي، نه نيستم نه هستم، نه بريدم نه پيوستم، نه ب…

« الهي، نه نيستم نه هستم، نه بريدم نه پيوستم، نه به خود بيان بستم، لطيفه‏اي بودم از آن مستم، اکنون زيرسنگ است دستم.
الهي فرمايي که بجوي و مي ترساني که بگريز. مي‏ نمايي که بخواه و مي‏گويي پرهيز. الهي گريخته بودم تو خواندي، ترسيده بودم برخوان نشاندي، ابتدا مي‏ترسيدم که مرا بگيري به بلاي خويش، اکنون مي‏ترسم که مرا بفريبي به عطاي خويش…
… بيمار کني و خود بيمارستان کني، از خاک آدم کني و با وي چندان احسان کني، سعادتش برسرديوان کني و به فردوس اورا مهمان کني، مجلسش روضه‏ي رضوان کني، ناخوردن گندم با وي پيمان کني و خوردن آن در علم غيب پنهان کني، آن‏گاه اورا زندان کني و سال‏ها گريان کني، جباري توکارجباران کني، خداوندي تو کارخداوندان کني، تو عتاب و جنگ با همه دوستان کني. الهي از پيش خطر و از پس راهم نيست، دستم گير که جزتو پناهم نيست… »

ديشب که کمي خواجه‏عبدلله خوندم خيلي دلم گرفت. نمي‏دونم چرا، شايد ياد دوران خداپرستي و دغدغه‏هاي اون زمانم افتادم. بين خودمون باشه چند قطره‏اي هم اشک توي چشمام جمع شد که خيلي دور از انتظار بود. اينو گوش کن:

« الهي فراق کوه را هامون کند، هامون را جيحون کند، جيحون را پرخون کند، داني که با اين دل ضعيف چون کند؟ »

يعني چطوري ميشه که نوشته‏هاي يکي از دالان هزار سال تاريخ مي‏گذره و به تو مي‏رسه و اينجور تکونت مي‏ده. آدم از جسارت و رندي اين عبارات لذت مي‎‏بره:

« الهي، گوهر اصطفا* در دامن آدم تو ريختي و گرد عصيان بر فرق ابليس تو بيختي، و اين دو جنس مخالف را با هم تو آميختي، از روي ادب اگر بد کرديم برمامگير که گرد فتنه تو انگيختي.»
*اصطفا:انتخاب کردن

هزار سال پيش خواجه‏عبدلله در طوس با خدايش مناجات و گلايه مي‏کرد، هزار سال بعد من درهمان ولايت، باهمدلي سخنانش را در وبلاگ‏م مي‏گذارم و هزار سال بعد از من چه خواهد شد…