بخش هايي از يادداشتهاي امروز( نقطه ها مربوط به حذفي ها هستند)
اون از تلخي ِ شديد ديشب و اينهم امروز.
امروز پاي همه ي خانواده به دعواي دايي و زنش به صورت علني کشيده شد. باحضور غير منتظره ي زن دايي به خونه ي مادربزرگه جنجالي به پا شد که هم به ياد موندني، هم تاثر انگيز و هم مضحک بود. گريه کرديم، خنديدم، فحش داديم، مسخره کرديم ، هو کرديم، فرياد زديم و خيلي عصباني شديم. هر چند که معتقدم اين بحثها براي واکندن سنگها و تصفيه حسابها لازم بود اما اعصاب زيادي هم خورد کرد، چه چهره هايي که بر افروخته شد و چه قلبهايي که به جوش و تپش افتاد. تا جايي که حوصله ام اجازه بده، ماجرا رو تعريف مي کنم:
[…]
اين ماجرا چند تا فايده داشت:
1. شديدا باعث تخليه رواني و گفتن ناگفته ها شد.
2. […] شديدا تحقير شد و فهميد که هيچ وجه اي نزد اين خانواده نداره و کسي تره هم براش خورد نمي کنه.
3. باعث شناختن آدمها شد:
خونسر دها: حامد، دايي رضا
الپرها: […]
عصبي ها: آقا رضا، دايي مجيد
کم روها: ميثم، سميه
معمولي ها: بقيه.
هميشه بعد از اين درگيريها و بحثها «اي کاش» ها به ذهن آدم هجوم مياره، اي کاش اينو مي گفتم، اي کاش اينجوري عمل مي کردم و … بگذريم. مهم اينه که سعي کنيم از اين درگيري درس بگيريم و سعي کنيم در درگيرهاي بعد خونسردتر و مسلطتر عمل کنيم.
فکر کنم با نوشتن اين ماجرا خودمو تخليه کرده باشم. اما خدا بخير کنه تخليه کردن خواهره رو که تا چند هفته بايد گزارشهاي تلفني شو در مورد اين ماجرا به هزار نفر تحمل کنم، به همچنين بحثهاي بين مامان و بابا در اين مورد رو!! چرا ما آدمها( منظورم آدمهاي معموليه و خودمو با کمال پررويي مستثني ميکنم!) بايد اينقدر در مورد يک قضيه بحث کنيم؟! هي دليل بتراشيم و فرضيه پردازي بکنيم!؟
به هرحال نوروز 83 با اين خاطره اش به يادموندني شد، من که اينقدر از زندگي چشيدم که آرزو نکنم کاش خاطره ي بهتري بود اما کاش خاطره ي بهتري بود! … ، خانواده بعد از خونه ي مامان بزرگ رفتن خونه عمه، اما من که خيلي خسته بودم و ناراحت، باهشون نرفتم (البته ناراحتيمو بروز نمي دم و بيشترش هم برميگرده به ديشب و يه جورايي ناراحتي از زندگي و اوضاع بي ريختشه تا ناراحتي از حادثه ي امروز، ناراحتي از بچه هايي که قرباني ميشن، قرباني حماقت بزرگترها..). برم پايين تلويزون نيگاه کنم. دارن در مي زنن، برگشتن.
چه روزي بود امروز….
پسريخی 